Eskiden dünyalarımız ne kadar küçüktü, bir o kadar da saftı ve kendi halindeydi.

Benim de dünyam iki köyden ibaretti. Biri yaşadığım yer, diğeri ise okulumun olduğu kasaba bile olamayacak kadar küçük bir köy.

Ve aradaki mesafe. Topu topu 3–4 km arası birşey.

Mesafe, sürprizlere gebe tek şey. Ummadığımız yüzleşmeler çıkarabilecek, kocaman bir karanlık.

11 yaşındayım ve gece kar yağdı.

Her taraf kar. Otobüs durağı öğrencilerle dolu ve herkes otobüsün gelememesi için dua ediyor. Gelmezse mazeret oluşacak ve okula gitmeyeceğiz. Bu da tatil demek, kar topu oynamak, eğlenmek demek.

Neyseki bizi alması gereken otobüs ana yoldan sapıp, karların arasında yol alamadı. Gelemezdi de zaten. Her taraf kar. Yol açacak bir ekipman da yok.

Mutlu bir şekilde eve dönerken babamla karşılaştık. İşe gidiyordu ve vasatıya binebilmesi için 2 km kadar yürümesi gerekiyordu.

“Niye okula gitmedin” diye sordu. Ben de “okul servisi gelmedi” dedim. “Olmaz öyle şey” deyip “düş önüme” dedi.

Onun bineceği otobüsün bizi alacağı yere kadar karda yürüdük, biraz bekledikten sonra da otobüs geldi ve okulumun olduğu köyde babamdan ayrıldım.

Sınıfa girdiğimde başka köylerden başka kimsenin gelmediğini farkettim. Zaten hoca da yarım gün ders yapıp, hava koşulları yüzünden bizi erken bıraktı.

Erken bırakması iyi hoştu da köyüme dönebileceğim vasıta yok.

Tek seçeneğim yüreyerek gitmek. Başka çarem yok.

Her taraf bembeyaz. Karın o bastığında gıcırdayan halinde yürüyorsun. Güzel tabi, ama yalnızsın. Yol boyunca gelen ne bir araç var, ne de bir insan.

Tek başımayım. Hava çok soğuk değil, ama benim bu koşullarda en az 3 km yürümem lazım.

Henüz 12 yaşını bile doldurmamış bir çocuk için biraz fazla büyük bir sınav.

Yolumun üzerinde bir mezarlık var. Çocuk halimle günün birinde buradan tek başıma geçersem, korkarım dediğim yer. Kafamda önceden senaryolar yazmışım. Hepsi hazırda bekliyor. Bir fobi mi bilmiyorum, ama korkuyu aklıma getiren bir yer işte.

Şimdi ise en olmayacak günde bu sınav karşımda.

Geri dönmem mümkün değil. Ama çam ağaçlarının, kocaman ağaçların sarmaladığı bir alan. O ortamda kurt da çıkabilir, ayı da, başka bir şey de.

Yol boyunca hiç insan sesi yok, araba sesi de yok. Karların gıcırtısı tek dostum. En büyük gücüm ise oradan hayal kurarak geçmek. Tabi ki temkini elden bırakmadan. Hayal kurabilmek ne büyük bir yol arkadaşı.

35 yıl sonra bile yolun her detayı dün aklımda.

Hatta geçen yaz, arabayı sağ çekip babamla orada mola verdik.

Soluklanlandım biraz. Her taraf küçücük göründü gözüme. O gün ise hiç de öyle değildi. O yolun yeşillikler içinde fotoğrafını çektim.

Geri dönüp baktığımda babama minnettarım. Bana özellikle bu türden bir deneyim mi yaşatmak istedi bilmiyorum. Muhtemelen hayır. Ama net bir şekilde kolay vazgeçen olmamı istemedi.

Öğrencilik, iş hayatı, özel hayat kendi içinde bir çok özel anı barındırsa da, her gün ve her şey sütliman değil. Vazgeçmek hep bir seçenek, ama kolay olan.

Korku içimizdeki bir güç değil. Bir engel. Bir baltalayan.

Ceaaret varsa, korku büyüyemiyor. Çünkü her korku içinde bir çok varsayım barındırıyor. Biz onlarla teker teker yüzleşmeye kalktığımızda, ne de çok büyüttüğümüzü farkediyoruz.

Korku dediğimiz şey, beynimizin içindekilerden ibaret. Onu hep yanımızda mı taşıyacağız, yoksa günü geldiğinde vedalaşmasını bilebilecek miyiz?

Ayrıca, istediğümizde, zorunda kaldığımızda tecrübe etmediğimiz olayların üstesinden gelebiliyoruz. Tecrübe her şey demek değil.

Tecrübesiz de yol alabiliriz. Uyum gösterebiliriz.

Korkular gelir geçer, önemli olan neleri aşabileceğimizi farketmek.

Baba bir yol gösterici, vazgeçmek istediğimizde “hadi gel beraber yürüyeceğiz” diyen, bizi daha iyisi için zorlayandır. Kol kanat geren.

Birlikte ağladığımız, birlikte sevindiğimiz. Sırlarımızın ortağı. Günün sonunda izlerini aldığımız, yolumuzun güçlü hatırlatıcısı, en dik ve hiç acelesi olmayan bir çınar. Dönüştüğümüz çınar. Hiç acele etmeden tamamlanmakta olduğumuz.

İyi ki varsın babam🧿 Allah seni başımızdan eksik etmesin🤲